دیپلماسی اقتصاد هدیه و رابطه مستقیم آن با صلح و اقتصاد
دیپلماسی اقتصاد هدیه و رابطه مستقیم آن با صلح و اقتصاد
می توان با قاطعیت اعلام نمود که حد مرز ورود یا عدم ورود به دیپلماسی آنقدر در دنیا زیر زره بین است که تمامی دیپلمات ها ازترس شکسته شدن آن کنند بیشترین احتیاط رامی نمایند تا مورد مواخذه واقع نگردند و کمتر به جرات و جسارت و پا فراتر نهادن از مرز های رسمی می پردازند. اما دیپلماسی اقتصاد هدیه و آن هم از نوع هنر مانند پزشکان و خبرنگاران بدون مرز ” هیچ محدودیتی قائل نیست و با هر شخص و در هر مکان ارتباط برقرار نموده و شکستن یخ ها وسد های فکری را براحتی و بطور غیر قابل تصور اعمال می نماید. همگان بر یک نکته اتفاق‌نظر دارند: هدیه دادن یکی از راه‌های مقرون به‌صرفه برای ایجاد حس مشارکت و ایجاد روابط ارزشمند است. هدیه دادن و گرفتن می تواند برای افراد بسیار مهم باشد و موجب سلامت روح و در نهایت جسم دو طرف شود. در حقیقت این عمل افراد را در شرایط برد-برد قرار می دهد و احساسات خوب و بسیار خوشایندی در هر دو طرف ایجاد می کند و موجب صمیمیت و در نتیجه احساس امنیت بیشتر می شود. در حقیقت هدیه دادن و گرفتن باعث ترشح هورمون «سروتونین» می شود که در مغز افراد تنظیم کننده حالات روحی شان است
فلسفه هدیه از دیروز تا امروز
دکتر امان الله قرایی مقدم، جامعه‌شناس درباره فلسفه هدیه دادن و آثار جامعه شناختی آن می‌گوید:«هدیه دادن رسمی است که که از دوران باستان برخاسته و حدود ۷ تا ۸ هزار سال قدمت دارد.» همین کاربرد هدیه در ایام قدیم است که باعث حفظ روابط اجتماعی و عاطفی عمیق میان افراد و اقوام شده و بین آنها پیوستگی و پیوند اجتماعی برقرار کرد و بدین ترتیب هدیه دادن به عنوان یک سرمایه اجتماعی شناخته شد. سرمایه‌ای که افراد آن را در موقعیت‌های مختلف به کار می‌گرفتند.در قدیم نه تنها هنگام شادباش و شادی‌ها به یکدیگر هدیه می دادند بلکه برطبق یک رسم پسندیده در مراسم ختم و عزاداری تحفه‌هایی دلگرم‌کننده به یکدیگر عرضه می‌کردند. قرایی مقدم دراین باره می‌گوید: «در ایام قدیم و حتی هم‌اکنون در برخی ایلات و عشایر مردم و اقوام بر این باورند که نه‌تنها هنگام شادی‌ها بلکه در مراسم خاص عزاداری نیز باید به فکر یکدیگر باشند و آنها هنگام شرکت در مراسم ختم و عزاداری به صاحب عزا برنج، روغن و… به نشانه همدردی می‌بخشند.» البته این رسم در قدیم به شکل حمایت عاطفی بزرگترهای فامیل ابراز می‌شد و خویشاوندان در شب سوم مراسم عزاداری به نشانه حمایت از همسر و فرزندان فرد فوت شده برایشان غذا تحفه می‌بردند. گرچه رسم هدیه دادن به عنوان یک اصل و سرمایه اجتماعی کلی در فرهنگ جامعه ما پذیرفته شد و همه اقوام ایرانی از آن تبعیت کردند اما این رسم و شیوه برگزاری آن در هر منطقه براساس باورها و سنت‌های اقشار مختلف همواره تفاوت‌هایی داشته است.
قرایی مقدم می‌گوید: «در ایام قدیم هدیه‌ها شامل گل، ظروف سفالی و به طور کلی اشیا و وسایل دست ساز بودند و افراد بر اساس موقعیت و ویژگی فردی که قصد هدیه دادن به او را داشتند اشیای متفاوتی را هدیه می‌بردند. اما امروزه هدایا بیشتر رنگ مادی به خود گرفته به طوری که صرفاً برای فخرفروشی به یکدیگر هدیه می‌دهند.» الهه شفایی، روانشناس و مدرس دانشگاه در این باره می‌گوید: «از آنجا که جامعه ما به سمت مادی گرایی پیش می رود مسلماً ویژگی‌های شخصیتی افراد نیز به سمت و سویی حرکت می‌کند که تمامی پدیده‌های اطرافش را از دریچه مادیگرایی می‌بیند و معتقدند هدایای مادی ارزشمندتر و ماندگارتر است.»
نویسنده و پژوهش : مجید ملک زاده هنرمند
