پل تاریخی صیحه یا آباره عباس خان که امروزه هنوز هم پابرجاست مربوط به دوران صفویان است و با مصالحی چون آجرسنگ، گل، آهنک و ساروج ساخته شده و نمونه آن را می توانید در بیشتر نقاط کشور مشاهده کنید. پل صیحه دارای ۱۲ دهنه با قوس ۶ متری و پایه های موج شکن ۱ متری است که احتمالا در دوران خود حجم آب فراوانی که از این رود می گذشته را تحمل می کرده است. باستان شناسان ایرانی در سال ۱۳۷۹ کار مرمت آن را آغاز کردند.
طبق اظهارات کارشناسان، در ساخت پل توجه‌ای به نمای آن نشده و تنها به نوع کاربری آن و قدرت و استحکام سازه اهمیت داده شده است که در برابر عوامل آسیب‌زا، استقامت کافی را داشته باشد. دهانه ها یک اندازه نیستند، این دهانه ها از ارتفاع «تیزی» تا پا کار بین ۳/۶ و ۳/۷۰ متفاوت می باشد. پایه ها تقریباً ۱ متر و دهانه ۶ بزرگترین دهانه است.
پل های آب رو تنها جهت آبیاری زمین های کشاورزی به کار می آیند و اصطلاحاً آباره گفته می شود.
مصالح به کار رفته در ساخت این بنا سنگ، آجر همراه ملاط گل، آهک و ساروج می باشد. پی پایه های این پل از سنگ، ستون ها از آجر و دیواره های فوقانی از سنگ می باشد. دریچه های پل در جهت خلاف جریان آب و هم در جهت موافق آن پیش آمدگی های دارد که اصطلاحاً موج شکن یا آب (پشت پل) به صورت نیم دایره می باشد. افزایش مقطع طولی پل و سنگین تر نمودن پایه ها جهت خنثی سازی رانش حاصل از طاق های بزرگ، نقش استحکامی پل در مقابل فشارهای سرسام آور آب در هنگام طغیان رودخانه ها و هدایت مناسب آب که از لحاظ مکانیکی و مهندسی در دوام پل تاثیر بسیاری داشته است.
با توجه به اینکه در گذشته به دلیل شرایط زندگی مردم و نیاز به آب، اکثر سکونتگاه ها در کنار رودخانه و چشمه ها و مناطق آب خیز صورت می گرفت، احتمال وجود سکونت گاه هایی همزمان با این آباره در منطقه نیز وجود دارد. در نزدیکی این آباره در منطقه سبز آب، آباره دیگری وجود دارد که کاربری آن نیز مانند پل صیحه می باشد. در طی خاک برداری از دو آباره در اعماق مختلف به تکه های مختلف سفال شکسته برخورد نمودیم که متعلق به دوره اسلامی می باشد.
مجله اینترنتی گردشگری سپاهان (کوله)
آناهیتا جعفری
