هنر سفالگری / دست‌های پینه بسته مغموم یک پیرمرد
هنر سفالگری / دست‌های پینه بسته مغموم یک پیرمرد
یادم می آید پدربزرگ وضو می‌گرفت پای چرخ سفالگری می نشست، بسم ا… می‌گفت شروع به ساختن کوزه‌های سفالی می‌کرد. حالا باید برای آیندگانمان چگونه توضیح دهیم که پدربزرگمان سفالگر بوده است. او خاک بازی نمی‌کرد؛ بلکه دلش را به خاک می‌داد و به ریشه‌هایش می‌آویخت. تا کی تا کجا می‌توان این چنین تاخت و از چین محصولات دسته چندمی وارد کرد که ارزش یک بار مصرف کردن را نیز ندارند. ما به آیندگانمان بدهکار می‌شویم وقتی سرنوشتی از گذشته خود به یاد نمی‌آوریم و آنچه را هم که به یاد می آوریم در حد یکی دو خط بیشتر نیست. سفالگری نه تنها یک صنعت به شمار می‌رود، بلکه از ابتدایی‌ترین سازه‌های بشر برای رفع نیازهای زندگی بوده است در گذشته برای انتقال آب از سفال استفاده می‌کردند؛ به هر جهت ما نمی‌توانیم این هنری که نزد ایرانیان ابداع شده است و به تاریخ پیوسته را از یاد ببریم و موظف هستیم صنایع دستی ایران را بیش از ریشه کن شدن ریشه‌های این چنینی باز سازی کنیم.
هنر سفالگری / دست‌های پینه بسته مغموم یک پیرمرد
سفالگری هرچه باشد یک ایین سنتی است که در میان گذشتگانمان رواج بسیار داشته و تعداد زیادی از انها این هنر را برای تفریح در زمان های استراحت و … انتخاب می کردند از همین رو سفالگری علاوه بر این که می تواند نشاط جامعه و تعادل زندگی را افزایش دهد باعث رشد و نبوغ فکری ادمی می شود و بهتر اندیشیدن را در جامعه رواج می دهد به همین منظرو کلاس هایی که در این زمینه در کشور دایر شده است نمی تواند پاسخ گوی چنین پشتوانه موثری در زمینه سفالگری باشد چرا که سفال باید از خاک و منابع و ابزار مناسب به دست اید و این ابزار تنها با سرمایه های بلند مدت و مدون در این زمینه می تواند پاسخ گوی نیازمندیهای علاقه مندان در این زمینه باشد .
نویسنده : تحریریه سایت
