مراسم انداختن آتش

مراسم انداختن آتش توسط چوپانان در فصل بهار از فراز کوه ال (OL) :

بر شهر نراق کوه بسیار زیبا و دیدنی مشرف است به نام ال که به معنای آشیانه عقاب و به تعبیری دیگر جن می باشد . در دامنه این کوه قلعه ای وجود دارد که در باور مردم نراق سکونتگاه اجنه است و شاید به همین منظور آن را “ال” می نامند .

( در زبان ترکی به جن آل می گویند )

در بین چوپانان نراقی مرسوم است که در اول بهار گوسفندان خود را برای چرا به ارتفاعات این کوه برده و حضور خود را به جمع کردن هیزم و انداختن آتش در هنگام شب از فراز کوه به پائین اعلام می کنند .

به علت داشتن شیب منفی این کوه ، آتش مسیری طولانی را تا پائین دامنه طی کرده و باعث شور و شعف مردم می شود .

در موقع برگزاری این مراسم مردم اغلب بر پشت بام های خود رفته و این آتش بازی را تماشا می کنند . اغلب کسانی که از این مراسم اطلاعی ندارند تصور می کنند آتشفشان فعال شده است .

مرحوم امیر مسعود نراقی از شعرای بزرگ این دیار در وصف کوه ال و این مراسم شعری به یادگار گذاشته است که خواندن آن خالی از لطف نیست :

به کوه آل که نشان دیار من است سلام باد که پیوسته افتخار من است

به دامنش درو دشتی است سبز و خرم و شاد که آب صافی آن شهد خوشگوار من است

رقم زده فلکش بر جبین گذشت زمان که از روند زمان نقش پایدار من است

به هیبتی که بدامان کشیده خاک نراق نهفته قصه پیوند استوار من است

زباغ لاله که در دل دمیده فصل بهار توان شناخت که مشتاق بی قرار من است

به صخره های سترگی که در میان دارد حکایت دل سنگین روزگار من است

به آتشی که شبانان برآن بر افروزند زبان شوق و لهیب دل فکار من است

به ابرو باد و مه و خور به طعنه خنده زند که تا قیام قیامت جهان به کام من است

برون کشیده سر از خاک و برفلک اندام عقاب عرشم و شیر فلک شکار من است

برون نمی رود از دل هوای منظر ال که یاد عهد جوانی و یادگار من است

سلام من همه بر آشنا و سال و زمان به ال که آینه دار دیار و یار من است

به باغ طبع نراقی بهار گو نرسد بهار منظر ال را نما بهار من است

منبع : سیری در ایران