چطور می‌شود که صحرایی خشن و سوزان به یک جاذبه‌ی گردشگری تبدیل شود؟ دشتی بی آب که فقط جمعیت اندکی از مردم بومی به زندگی در آن عادت کرده‌اند و حتی گونه‌های گیاهی یا جانوری ساکن صحرا هم برای زندگی در شرایط بسیار سخت تکامل یافته‌اند. جواب این سوال می‌تواند تنوع‌طلبی انسان، شلوغ بودن جاذبه‌های شهری مشهور و مهم‌تر از همه، زیبایی متفاوت صحرا باشد. تمرکز این مطلب روی همین زیبایی متفاوت صحرا است؛ در ادامه، ۹ صحرای زیبا در دنیا که کمتر به آن توجه می‌شود را معرفی می‌کنیم، پس با ما همراه باشید.
دشت لوت؛ ایران
دشت لوت یا صحرای لوت در ایران به عنوان یکی از خشکترین و داغ‌ترین نقاط دنیا شناخته می‌شود. دمای هوا امکان دارد در این دشت، در روزهایی تا ۷۰ درجه سانتی‌گراد هم برسد. همین ویژگی باعث شده تا دشت لوت جزو مناطقی در دنیا باشد که کمترین بازدیدکننده را دارند.
البته افرادی هستند که از دیدن این صحرای زیبا استقبال می‌کنند. در زمستان‌ها دمای هوا تا زیر صفر می‌رود که در این وضعیت حضور در آن نسبتاً قابل تحمل می‌شود. دشت لوت پر از صخره‌های پراکنده، دشت‌های نمک، تپه‌های شنی و کاروان‌سراهای رها شده است و به ندرت می‌توان در آن حیوانات وحشی پیدا کرد.
بیابان رانگیپو؛ نیوزلند
با این که در بیابان رانگیپو باران زیادی می‌بارد اما خاک این منطقه نامرغوب است و نمی‌تواند آب را در خودش نگه دارد. بیشتر نقاط بیابان رانگیپو خالی از سکنه است چون کمبود آب و غیرممکن بودن کشاورزی، زندگی را سخت می‌کند. در این بیابان فقط یک جاده وجود دارد که به نوعی بن‌بست است و به شهر یا دهکده‌ای منتهی نمی‌شود.
با نگاهی به تصاویر این بیابان شاید متوجه شوید که بخش‌هایی از فیلم معروف ارباب حلقه‌ها در این منطقه فیلمبرداری شده است. نمای زیبای کوهستان برفی و دشت پر از بوته‌های خشک جلوه‌ی زیبایی می‌سازد.
صحرای سفید؛ مصر
اگر کمی از قاهره و اهرام فراعنه فاصله بگیرید، می‌توانید از دشت بزرگی به نام فرافره بازدید کنید که بخشی از آن معروف به صحرای سفید است. گویی که صحرای سفید، صحنه‌ای از یک سیاره‌ی دیگر است چون صخره‌هایی سفید از میان خاک بیرون آمده‌اند و این نمای زیبا با وزیدن بادهای تند تغییر می‌کند.
جالب است که به این صخره‌ها با توجه به شکلی که دارند نام‌هایی مثل قارچ یا بستنی قیفی داده‌اند. منطقه‌ی صحرای سفید هیچ پوشش گیاهی ندارد. صحرای سفید فاصله‌ی زیادی از شهر فرافره هم ندارد و بازدید‌کننده‌ها هم به طور معمول در این منطقه چادر می‌زنند تا شب را زیر آسمان پرستاره بگذرانند.
تانکوا کارو؛ آفریقای جنوبی
صحرای تانکوا کارو از سال ۱۹۸۶ به عنوان پارک ملی ثبت شده است چون طبیعت زیبا و اکوسیستم خاصی دارد. با این که یک فستیوال سالانه در همین منطقه برگزار می‌شود و جاده‌هایی هم برای دسترسی کشیده شده است اما توریست‌‌های آفریقای جنوبی علاقه‌ای به آن نشان نمی‌د‌هند.
وجود کوهستان سدربرگ باعث می‌شود ابرهای کمی بتوانند در این صحرا ببارند. بیشتر این مناطق قبل از این که پارک ملی اعلام شوند، جایی برای چرای گوسفندها بودند اما حالا دامداران اجازه‌ی این کار را ندارند.
بیابان قزل‌قوم؛ ازبکستان
بیابان قزل‌قوم در قزاقستان، ازبکستان و بخشی از ترکمنستان واقع شده است. هر ساله در این بیابان درحدود ۱۰ تا ۲۰ سانتی‌متر باران می‌بارد اما دمای هوا در بیشتر روزهای سال خیلی گرم یا خیلی سرد است.
در بخش‌هایی از این بیابان می‌توان پوشش گیاهی را پیدا کرد که منبع غذایی حیوانات هستند. اسب، شتر و گوسفند زیادی در منطقه نگهداری می‌شوند که متعلق به قبایل ازبک هستند. بیشتر بومیان منطقه در فصول مختلف کوچ می‌کنند و برای سکونت خود واحه‌هایی موقتی ساخته‌اند. در شمال ایاز قلعه می‌توان آثار تاریخی بازمانده از دژ خوارزم را مشاهده کرد.
بیابان تکله‌مکان؛ چین
تکله‌مکان یکی از بزرگترین بیابان‌های شنی در دنیا است. با نگاهی به تصاویر ماهواره‌ای چین، این صحرا به راحتی قابل تشخیص است چون با مناطق اطراف خود کاملاً متمایز است. دور این بیابان را چند کوهستان مرتفع احاطه کرده‌اند و مانع از ورود ابرها به آسمان بیابان می‌شوند.
بارش کم و وزش بادهای موسمی باعث شده تا هر از چندگاهی طوفان‌های شن این منطقه را در برگیرد و جمعیت اندک گونه‌های جانوری را تهدید کند. می‌توان گفت تقریباً جمعیت انسانی در آن ساکن نیست اما گذر جاده ابریشم باعث شده تا آبادی‌هایی در آن برای کاروان‌ها ساخته شود که هنوز هم آثار به جا مانده‌شان را می‌توان مشاهده کرد.
بیابان تابرناس؛ اسپانیا
تنها بیابان و خشکترین منطقه‌ی قاره اروپا، بیابانی به نام تابرناس در اسپانیا است. با فاصله گرفتن از شهرهای پر از توریست و سواحل اسپانیا می‌توان به بیابانی رسید که هرچند مثل موارد قبلی به شدت خشک نیست اما ظاهری متفاوت با دیگر نقاط اروپا دارد.
بیابان در فاصله ۳۲ کیلومتری ساحل اندلس واقع شده و بارش سالانه‌ی آن کمتر از ۱۵۰ میلی‌متر است. بارش‌ها بسیار کم هستند و هر بار هم که باران شروع شود، سیلاب راه می‌افتد و باعث شکل‌گیری حوضچه‌های آبی می‌شود.
لینسویز ماراینسیز؛ برزیل
پارک ملی لینسویز ماراینسیز یک منطقه‌ی پوشیده از ماسه‌های سفید و دارای چندین آبگیر کوچک است. این بیابان در کنار نوار ساحلی اقیانوس اطلس و در برزیل واقع شده و با توجه به جاذبه‌های پربازدیدی که برزیل دارد، به این منطقه‌ی زیبا کمتر توجه می‌شود.
اغلب گردشگرانی که به این منطقه سفر می‌کنند زمانی را بین ماه‌های ژوئن تا سپتامبرا انتخاب می‌کنند چون آبگیرهای آن پر از آب هستند و دمای هوا هم قابل تحمل‌تر است.
دشت کارکراس؛ کانادا
وسعت این دشت فقط ۱/۶ کیلومتر مربع بوده و در استان یوکان واقع شده است. با این که در کنار این دشت کوچک آب فراوانی وجود دارد، اما خاک آن پوشش گیاهی کمی دارد. بارش باران هم به اندازه‌ای نیست که بتواند این وضعیت را تغییر دهد.
گردشگران برای تخته‌سواری روی تپه‌های شنی در تابستان به منطقه کارکراس می‌روند. وجود درخت‌‌ها، کوهستان‌های سبز و دریاچه در کنار تپه‌های شنی، ترکیبی زیبا را می‌سازد.
مجله اینترنتی گردشگری سپاهان (کوله)
حسین بابایی
