ده ونک، تفرجگاه خانوادگی

ساکنان اولیه این محل باغداران و کشاورزان بوده اند، ولی از زمانی که امامزاده سید محمد والی به این ده آمده اند، روزانه به تعداد اهالی این ده افزوده شده. یکی از مشخصه های اصلی محله درکه، طبیعیت زیبا، آب و هوای دلپذیر و رستوران های سنتی آن است که گردشگران زیادی را به خود جذب می کند.

شاید کمتر کسی از اهالی این ییلاق زیبا فکرش را می کرد که سال ها بعد این روستا به یکی از بزرگ ترین میعادگاه های کوهنوردان و اهالی تهران شود. منطقه ای خوش آب و هوا که هنوز هم مردم تهران می توانند ساعت هایی را دور از هیاهوی تهران در آن به تفریح بپردازند یا کوه پیمایی خود را به کوه های توچال آغاز کنند.

محل و مسیر کوهستانی درکه در شمال غرب تهران قرار دارد و آغاز یکی از مسیرهای محبوب کوه پیمایی در تهران است. اینجا یکی از تفریحگاه های مهم و قدیمی تهران است که بناید هیچ وقت آن را از نظر دور کنید. ییلاق خوش آب و هوای در پای کوه های بلند البرز با دسترسی آسان که می توان برای کوه پیمایی سبک و گشت و گذار و تفریح کردن به آنجا رفت. حالا اگر علاقه دارید که کوه پیمایی شما کمی با شلوغی همراه باشد می توانید در روزهای آخر هفته (پنجشنبه و جمعه) به آن بپردازید، در غیر این صورت روزهای دیگر هفته نیز می تواند مناسب باشد.

کوه پیمایی در درکه

وارد خیابان درکه که می شوید قبل از میدان درکه در کنار خانه معلم یک مسیر برای کوه پیمایی وجود دارد که کل مسیر تا پای کوه آسفالت است. بعد در بالای میدان نیز یک راه برای رسیدن به پای کوه وجود دارد که آن از میان ده درکه می گذرد.

حال اگر به رودخانه علاقه دارید می توانید مسیر خود را از کنار رودخانه ادامه دهید و در غیر این صورت مسیر جایگزین در بالای رودخانه است. بعد از پیمودن این مسیرها به یک مسیر واحد خواهید رسید که از آن به بعد راه اصلی کوه پیمایی شروع می شود.

در طول مسیر افراد محلی آن منطقه به عرضه محصولات آنجا می پردازند که این خود یکی از شاخه های دره درکه است. به عنوان مثال در فصل تابستان گیلاس های محلی در آنجا به فروش می رسد و در فصل پاییز شاتوت و ازگیل که خریدن و خوردن آنها خالی از لطف نیست.

در ضمن کافه ها نیز آماده پذیرایی از شما کوه پیمایان در وعده های صبحانه، ناهار، عصرانه و شام هستند. البته در این کافه های توقع غذاهای آنچنانی را نباید داشته باشید. اساس مسیر کوه پیمایی درکه یک مسیر تفریحی است تا ورزشی و بیشتر مردم با هدف رفتن و رسیدن به یک کافه در دل کوه پا به این دامنه می گذارند.

امامزاده سیدمحمد والی

امامزاده سیدمحمد والی از نوادگان امام سجاد است که در دوران ولایت عهدی امام رضا (ع)، به ایران می آید اما در شهر ری خبر شهادت ایشان را می شنود و دوستان و نزدیکان، او را به اینجا می آورند و در درکه فعلی ساکن می شوند و زمین های درکه که آن زمان موات بوده و امامزاده سیدمحمد والی آن را آباد می کند و مالک آن می شود.

براساس این اطلاعات امامزاده سیدمحمد والی نخستین کسی بوده که در درکه ساکن شده و بعد از فوت هم مقبره ای برایش در این محله ساخته اند که محل زیارت اهالی محل و کوهنوردان است. در حیاط امامزاده هم قبول اهالی درکه که در سال های مختلف فوت شده اند، قرار دارد.

بنای فعلی بقعه ایشان چندان قدیمی نیست و حدود ۷۰ مترمربع مساحت دارد و آثار قدیم آن مربوط به شالوده و قسمت هایی از دیوارهای حرم است. این بقعه با مساحت حدود ۸۰ مترمربع مشتمل بر حرم مستطیلی شکل است که به دلیل مورب بودن گوشه های آن به صورت هشت ضلعی درآمده است. ورودی حرم از طرف شمال است و ایوان خوش منظره ای در جلوی آن قرار دارد.

مداحی اهل بیت، استخراج سنگ سبز از معدن درکه، آسیاب داری، گوسفندداری، سنگ چینی سنتی، مرغ داری و باغداری، عمده ترین مشاغل درکه تا دهه ۱۳۵۰ بوده اند.

کشف سنگ های قبور، تنورهای قدیمی، هاون های سنگی تراش خورده هنگام خاکبرداری و احداث بنای امامزاده، همچنین جاری بودن چشمه آب در شمال بقعه متبرکه موید سکنای اولیه اهالی درکه در اطراف همین امامزاده است. علاوه بر بقعه و زیارتگاه سیدمحمد والی، سه باب مسجد به نام های «جامع»، امامزاده و علی بن ابیطالب، یک باب حسینیه بزرگ، پنج مکان مورد احترام ساکنان درکه به شمار می آیند.

بعد از گذر از محله و کوچه باغ های زیبای درکه به رودخانه درکه رسیدیم. هوا آکنده از ترنم آب بود و گل. حیفمان می آمد حتی پلک بزنیم مبادا این جلوه های زیبا را از دید بیندازیم. صدای آب که بیقرار در دل سنگ ها و درختان مسیر در حرکتی بی وقفه طنازی می کرد آهنگ خوش زندگی بود.

رودخانه درکه و پیرامون آن درواقع پالایشگاه ریه های دودآلود تهرانی ها و در عین حال درمانی برای اعصاب فرسوده شهروندان شهری مملو از انسان و ماشین و ساختمان و انواع گازهای مضر است.
این رود پس از عبور از مراتع «یوردها» و پناهگاه پلنگ چال و با گذر از لا به لای دره های تنگ و فراخ، سنگ ها و علفزارها و آبشار جوزگ و هفت حوض به درکه می رسد و از اوین نیز می گذرد و با گذشتن از زیر پل بزرگراه اوین- سعادت آباد کم کم وارد مسیل بسیار پهناور غرب بزرگراه چمران شده و پس از طی حدود ۴٫۵ کیلومتر مسیرش مسدود می شود و از طریق کانال خیابان جواد فاضل به سمت غرب منحرف می شود.

اب رودخانه به قدری زلال خوش آهنگ و خوش ترنم بود که بی اختیار بعد از طی مقداری از مسیر به بهانه نفس تازه کردن کنارش اطراق کردیم و در این نشستن کوتاه باز هم بچه های گروه با سخاوت همه چیزی را که در کوله داشتن با رویی گشاده به هم تعارف کردند. شیرینی کشمشی، یه استکان چای دبش لبریز و لب سوز قند پهلو انجیر و هفت مغز و شکلات بر سفره ساده اما باسخاوت گروه چیده شد. هرچی بود بین خودمان تقسیم کردیم و باز یکی شدن را در سادگی و سکوت یادآور شدیم.

ساعت ۸ دوباره راه افتادیم. سنگ ها یکی پس از دیگری قدم گاه عابرین بود. مردم خسته از دود و دم شهر به آغوش مادر طبیعت آمده بودند و چه گرم بود آغوش مادر، چه زیبا بود چهره مادر و چه آرامش بخش بود عطر بهاریش.

باز هم رودخانه در تمام مسیر کنارمان بود. حتی اگر در یک نقطه دیده نمی شد صدایش بود و خنکی بهاری اش حس می شد.

جنگل کارا

برخی از کسانی که در مسیر دره درکه به سمت پلنگ چال کوه پیمایی می کنند، به جنگل کارا می روند اگر یک بار به این جنگل کوچک رفته باشید، دلتان می خواهد باز هم سری به آنجا بنزیند و ساعاتی را زیر درختانش استراحت کنید و خستگی و فشار روحی ناشی از سر و صدای شهر را از وجودتان دور کنید.

جنگل کارا به ویژه در روزهای پاییزی زیباست، زیرا برگ های درختان آن فرش زیبایی به رنگ زرد و نارنجی و قهوه ای پهن کرده اند که قطر آن چند سانتی متر است. درختان ازگیل وحشی، چشم اندازی تماشایی دارند. شاید خیلی از تهرانی ها این جنگل کوچک اما زیبا را ندیده باشند. با تدارک یک برنامه کوه پیمایی ساده برای روز تعطیل می توانید خیلی راحت به جنگل کارا بروید.

اگر دوست دارید زیبایی پاییز را ببینید و در تهران زندگی می کنید، با رفتن به درکه نخستین گام را برای دیدار جنگل کارا برداشته اید.

از میدان درکه حدود ۴۰ دقیقه مسیر پلنگ چال را در امتداد رودخانه بالابروید و از کلبه کارا که کاملا مشخص است، به سمت چپ تغییر مسیر دهید در جایی که کلبه کارا واقع شده، سمت چپ تغییر مسیر دهید در جایی که کلبه کارا واقع شده، سمت چپ خود شیب تندی را می بینید که کنارش راه باریکی کوه پیمایان را به گردنه ای سنگی می رساند. از آنجا وقتی به سمت چپپ خود نگاه کنید، دره ای پردرخت را می بینید. مسیر را در سرازیری که ادامه دهید، به جنگل کارا می رسید.

از کلبه کارا تا جنگل کارا ۴۰ دقیقه راه است. این درختستان که به جنگل کارا معروف شده، گرداگرد خود کوه و یا دارد و احساس می کنید وارد یک جنگل واقعی شده اید. اواخر بهار و سراسر تابستان شماری از علاقه مندان طبیعت در اینجا چادر می زنند و یکی دو روزی را دور از هیاهوی شهر می گذرانند. اگر در امتداد جویی که در جنگل است به سمت بالا بروید، به دربند قله چین کلاغ می رسید. از آنجا تا چین کلاغ راهی نیست؛ البته در روزهای پاییزی قله خیلی سرد است و اگر قصد دارید پس ار توقفی در جنگل کارا به چین کلاغ بروید، باید بدنتان آماده باشد، لباس گرم و کفش مناسب داشته باشید و گروهی صعود کنید.

قله چین کلاغ

از قله های جنوبی البرز جنوبی در نزدیکی تهران است. این کوه از شمال به یونجه زار و از غرب به کوه های امامزاده داوود و از شرق به کوه های درکه و از جنوب به منطقه سعادت آباد و فرحزاد محدود می شود.

از جاهای دیدنی مسیر صعود به این کوه آبشار دره دیوانه و غار دو سنگ (اگر از طرف درکه صعود کنیم) سنگ نشین و دره بهشت و عدن سنگ سعادت آباد (اگر از طرف سعادت آباد صعود کنیم) و رودخانه فرحزاد و قهوه خانه جاده یونجه زار (اگر از طرف یونجه زار صعود کنیم) است. صعود به این قله از طرف یونجه زار برای کوهنوردان تازه کار مشکل است. همچنین در مسیر صعود از سعادت آباد سنگ چینی با طرف قلب وجود دارد که توسط آقای صفر و نیم ساخته شده است.

هفت حوض، جنگل و آبشار کارا، آّبشار بند عبدالله، آبشار جوزک، پلنگ جوزک، پلنگ چال، اسپیو (آب سیپد)، هفت چشمه (هفت طیغانی)، و کفو (آب کف دار) معروف ترین جلوه های طبیعیت زیبا و مترنم دره درکه هستند که بر جذابیت های گردشگری و کوه پیمایی آن افزوده اند.

مسیر فراز و نشیب داشت و گاهی با نرده و طناب کمی ایمن سازی شده بود. اما مسیر طوری است که حتی افراد نوپای کوه نیز به راحتی می توانند طی مسیر کنند.

در نیمه راه به ایستگاه اطلاع رسانی فدراسیون صعودهای ورزشی رسیدیم. و باز دفتر خاطراتی که جلوی کلبه چوبی میزبان حرف های عاران بود. کنار کلبه مرد میانسالی در حال نواختن سه تاری بود که آشنا به آغوش کشیده بود. چشمانش بسته و غرق در حرف های ناگفته. رو به روی کلبه عکس هایی کوچک از تهران قدیم به چشم می خورد. عکاس جوانی با یک دوربین قدیمی که هنوز می شد با آن عکس سیاه سفید انداخت، آنجا بود.

بعد از گپی کوتاه با نفرات ایستگاه به راه افتادیم و در این بین سلام و خسته نباشیدها بین تعدادی که آشنا بودند یا غریبه ردوبدل می شد و مکثی کوتاه که مجال خوردن جرعه ای آب و تکه ای شکلات بود.

در نیمه راه درکه به پلنگ چال، در ضلع غربی ارتفاعات مشرف به رودخانه، دره ای پردرخت وجود دارد که به دره کارا موسوم است. این جنگل با درختان میوه و چشمه ای زیبا، حدود نیم ساعت از مسیر اصلی درکه پلنگ چال فاصله دارد.

رودخانه درکه در مسیر به پیچ و تاب های وحشی و زیبایش گاه آبشاری می شود که زیبنده کوهستان و نوازش چشم می شود که در بالا به نام های این آبشارها بسنده شد.

ساعت ۱۰ صبح بود. قرار شد نزدیک اردوگاه پلنگ چال کنرا رودخانه بساط صبحانه را بچینیم. باز هم زیراندازها را کنار هم پهن کردیم. همه آنچه در کوله داشتیم وسط سفره گذاشتیم. سیب زمینی و تخم مرغ آب پز، کاهو و گوجه و خیار و یک ظرف با برکت سوپ و باز هم یک استکان چای، صبحانه ای بود که در جان رفاقت مان جاری شد.

بعد از صرف صبحانه که نیم ساعت طول کشید راهی اردوگاه شدیم. اردوگاه پلنگ چال در حلقه هیجان مشتاقان کوهستان، قاب شده بود. اردوگاهی ساده اما زیبا در بلندای پلنگ چال.

پناهگاه پلنگ چال یکی از پناهگاه های کوهنوردی در مسیر صعود به قله توچال واقع در کوهستان البرز در قسمت مشرف بر شهر تهران است.

این پناهگاه در ارتفاع ۲۵۵۰ متری از سطح دریا قرار دارد و دارای خوابگاهی به ظرفیت ۷۰ نفر است. مدت زمان حرکت از میدان درکه تا رسیدن به پناهگاه پلنگ چال در تابستان، دو تا دو ساعت و نیم است.

از پناهگاه پلنگ چال مسیری در جهت شمال غربی با سه تا چهار ساعت کوه پیمایی به قله توچال می رسد. از پلنگ چال علاوه بر توچال، مسیرهایی به امامزاده داوود، قله شاه نشین و ایستگاه پنجم تله کابین توچال وجود دارند.  محلی که در حال حاضر پناهگاه پلنگ چال قرار دارد و پیرامون آن را کوه ها دربر گرفته اند و حالت چاله مانندی به آن داده اند که در زمان های نه چندان دور کنام پلنگان بوده است.

اردوگاه پلنگ چال دو طبقه دارد. طبقه اول شامل بوفه و دو سالن غذاخوری است. یکی برای آنهایی که با خود غذا آورده اند و سالنی دیگر برای کسانی که قصد استفاده از اغذیه هایی را دارند که از بوفه خرید کرده اند. طبقه دوم شامل خوابگاه است. در ضلع غربی اردوگاه اتاق امداد و نجات قرار گرفته که خوشبختانه این روزها کارشان کساد بوده است.

از مسایلی که متاسفانه شاهد آن بودیم، باز هم قصه غمگین آلوده کردن طبیعت زیبا به دست افراد غیرمتعهد که با برجاگذاشتن زباله ها باعث ریخت و پاش در محیط شده اند و دیگر اینکه در بین مسیر یکی از گردشگران که ظاهرا به علت افت فشار خون بی حال روی دستان دوستان خود افتاده بود. افرادی که نسبت به کمک های اولیه ناآگاه بودند و حتی حاضر به شنیدن توصیه های یکی از دوستان نشدند و لازم است توصیه کنیم: دوستان اصول اولیه کمک های اولیه را یاد بگیرید شاید یک روز باعث نجات جان یک انسان شوید. ساعت ۱۲ از اردوگاه به سمت پایین بدون وقفه راه افتادیم و راس ساعت۱۴ به میدان درکه رسیدیم.

رستوران صفا

جزو کافه رستوران های خوب و سطح بالای درکه است که نسبت به کافه های معمولی محیط باکلاسی دارد. منوی نسبتا کامل که تعدادی غذای فرنگی نیز در آن موجود است، نما و ورودی شکیل و البته قیمتی کمی بالاتر وجه تمایز رستوران صفا است.

آدرس: درکه- سر پل- نخستین رستوران سمت راستی

رستوران اس.پی.یو (SPU)

اگر از آن دست افرادی هستید که دوست دارید در محیط باز غذا میل کنید، رستوران اس.پی.یو یه پیشنهاد فوق العاده است. این رستوران با ایجاد فضای باز و بسته و همچنین ایجاد آلاچیق های زیبا فضای دلچسبی برای پذیرایی از مهمانان خود ایجاد کرده است. هوای بسیار خوب و منظره عالی از ویژگی های خاص این رستوران هستند.

آدرس: درکه، میدان درکه

رستوران پاسیالیز

رستوان پاسیالیز از کافه های قدیمی درکه است که دو طبقه دارد. یک طبقه به صورت سالن با میز و صندلی و طبقه یا به عبارتی پشت بام آن فضای باز با تخت است.

آدرس: درکه سر پل پلاک ۱۶۸

الهام رضازاده